Patrick Moerland: ‘Zeg maar gewoon Patrick’
Eén van de vaste gezichten van onze faculteit is receptiemedewerker Patrick Moerland (39). Hij werkt al 17 jaar voor de universiteit en heeft duidelijk passie voor zijn werk. Je kunt bij hem langs voor gevonden voorwerpen, lastige vragen of als je de weg naar je collegezaal niet weet. Maar, Patricks werk gaat veel verder dan achter de balie zitten.
Mensenwerk
‘Ik praat graag over mijn werk want ik heb het hier erg naar mijn zin. Vooral de receptiediensten vind ik erg leuk, omdat je dan te maken hebt met zoveel verschillende studenten, medewerkers en situaties. Je bent het eerste aanspreekpunt zodra je hier binnenloopt, en mensen kennen je op een gegeven moment. Dan is het niet meer jij of u, maar dan zeg ik altijd: “zeg maar Patrick”. Zo bouw je snel een band op.’
‘Als receptiemedewerkers hebben we een ochtend- en een avonddienst. Daarnaast hebben we ook nog een sluitronde, dat betekent dat de gebouwen op de campus door ons op slot worden gedraaid. Tja, sommige mensen denken vast wel eens; die meneer zit daar de hele tijd, beveiligt de boel een beetje en wijst de mensen de weg, maar mijn functie gaat veel verder dan dat. Hoe ga je bijvoorbeeld om met een student die opeens heel erg emotioneel of gestrest is voor een tentamen en bij je aan de balie komt? Ooit was er een medewerkster met liefdesverdriet. Toen zei ik: “Joh, maak je niet druk, er zijn zoveel meer mannen op deze wereld!” en schoot ze toch in de lach. Ik probeer waar dat kan altijd een spreekwoordelijke schouder te bieden. De volgende dag kwam ze bij me aan de balie en zei zacht: “Nog bedankt hè, voor laatst.” Ja, dat zijn de mooie dingen waar je het voor doet.’
Ik voel me onderdeel van deze faculteit
‘Of ik dit werk altijd al wilde doen? Nee, nee, ik had altijd hele andere ideeën. Lesgeven in de beveiliging was ooit mijn droom. Maar na een baan als portier bij het stadhuis van de gemeente Leiden, ben ik via een beveiligingsbedrijf doorgegroeid naar deze functie en ben ik uiteindelijk komen werken voor het Universitair Facilitair Bedrijf (UFB). Lesgeven zit er nu denk ik niet meer in. Er is intussen veel veranderd op de arbeidsmarkt en ik vraag me af of ik later nog zo’n leuke functie als deze zou kunnen vinden. Ik werk hier inmiddels 17 jaar. Op een dag was er een hoogleraar die naar me toe kwam en zei: “Nou Pat, ik ga naar huis, het zit erop, ik ga met pensioen!”. Ik heb in mijn tijd hier veel mensen zien komen en zien gaan.’
‘Ik voel me onderdeel van deze faculteit en hoor regelmatig van studenten dat ze het leuk vinden dat ik hier rondloop en af en toe een praatje met me kunnen maken. Dat is namelijk niet altijd overal het geval. In het Lipsius heb ik mijn vaste stek en voel ik me thuis.’
Mijn werk houdt me op de been
‘Bezig blijven en het leuk hebben op mijn werk houdt me op de been. Thuis ligt het namelijk allemaal wat moeilijker. Ik heb een Braziliaanse vrouw en twee dochtertjes: eentje van 5 en nog een kleine van 3 maanden. Ze wonen nog in Brazilië. Dat is heel zwaar en ik mis ze natuurlijk ontzettend, maar ik ben hard bezig om mijn gezin naar Nederland te krijgen. Dat blijkt nog een heel gedoe, maar ik geef niet op. Even geleden kreeg ik een uitnodiging voor een personeelsbijeenkomst waarbij familie ook mee mocht komen. Voor mij gaat dat helaas niet op, en dat is balen. Maar ik heb het heel gezellig met mijn collega’s; dat haalt het scherpe randje er een beetje af. We gaan regelmatig samen ergens naartoe als we een dagje vrij hebben. Of lekker uit eten. Er zijn genoeg dingen om van te genieten.’
In de serie Humans of Humanities, verschijnt iedere twee weken een portret van een van onze wetenschappers, medewerkers of studenten. Wie zijn zij en wat doen ze? Meer portretten en informatie vind je op deze pagina.
Lieselotte van de Ven
Mail de redactie