Angus Mol: 'Het begon toen ik bij een vriendje Super Mario Bros zag.'
Wat baalde hij dat hij destijds niet mee kon op archeologische veldonderzoek naar de Caraïben. In plaats daarvan bracht hij zijn tijd voornamelijk achter de computer door, om zijn proefschrift af te maken. Maar ook om zo af en toe te gamen; een persoonlijke passie die uiteindelijk resulteerde in zijn huidige baan. Angus Mol (34) is sinds februari vorig jaar docent bij het Leiden University Centre for Digital Humanities (LUCDH).
Elk nadeel heeft z'n voordeel
'Mijn interesse in games is rond mijn zesde begonnen, toen ik bij een vriendje voor het eerst Super Mario Bros zag. Maar de eerste keer dat ik iets met games ging doen en de meerwaarde ervan in zag, was tijdens mijn PhD in Caribische archeologie. Daarin gebruikte ik digitale tools om te verkennen hoe sociale netwerken ontstaan en onderhouden worden. Tot mijn teleurstelling kon ik die zomer van 2012 niet mee op archeologisch veldwerk omdat ik mijn proefschrift moest afmaken. Tussen het schrijven door, heb ik ook best veel gegamed. In die games begon ik op een zeker moment allerlei dingen uit mijn eigen onderzoek te herkennen, bijvoorbeeld dat de mensen in die games constant aan het handelen waren aan de hand van digitale objecten en dat daaruit hele sociale netwerken ontstonden. Daar schreef ik vervolgens een klein paper over in The Cambridge Archeological Review en toen begon het balletje te rollen.'
Knowledge at play
‘Videogames vormen een stukje storytelling: geschiedenis wordt interactief, je zit er middenin en je ontdekt meerdere verhaallijnen en perspectieven. Een goed voorbeeld daarvan is Assassin’s Creed, waar je door prachtige 3D-steden kunt lopen uit het oude Egypte, Griekenland of het Frankrijk uit de tijd van de Franse revolutie. Een ander voorbeeld en mijn persoonlijke favoriet is Civilization, waarin je in verschillende tijdperken leidinggeeft aan allerlei historische beschavingen. Ook haakt deze game in op actuele thema’s, zoals klimaatverandering. De waarde van videogames ligt in hun gebruik als theorie en hulpmiddel om het verleden én het heden beter te kunnen begrijpen. En, hoe die videogames vormgegeven zijn, zegt heel veel over hoe wij over het verleden en heden denken. Dat is vanuit geesteswetenschappelijk oogpunt erg interessant. Niet zozeer omdat een game historisch accuraat is, maar eerder omdat dat niét zo is.’
Onze faculteit als plek voor dialoog en discussie
'Het Leiden University Centre for Digital Humanities (LUCDH) bestaat nog niet zo lang, officieel opende het in 2016 en er wordt pas les gegeven sinds 2017. Het is opgericht omdat we vanuit een geesteswetenschappelijke gedachte willen kijken naar digitale tools en, om gronding te geven aan het steeds belangrijker wordend digitale domein. In games doen mensen veel kennis en ervaring op over het verleden op een manier die buiten de universiteit plaatsvindt. Dat is een voorbeeld van een thema waar Digital humanities aan kan bijdragen door dialoog aan te gaan. Ik ben van mening dat het denken met maar ook over digitale tools en media bij uitstek een plaats heeft in onze faculteit Geesteswetenschappen. Samen met mijn collega’s sta ik voor de klas om het digital humanities onderwijs en onderzoek aan onze faculteit verder te ontwikkelen. Ook geven we advies aan collega’s die vragen hebben over hoe zij digitale tools kunnen inzetten bij hun eigen onderzoek.’
Het toegankelijk maken van geschiedenis
'Het spelen van videogames wordt niet altijd serieus genomen. Maar, als mensen het zién, snappen ze het meteen en dan maakt het eigenlijk niet uit hoe oud ze zijn. Vanuit de stichting VALUE, een non-profit organisatie die een brug slaat tussen games en de academische wereld, organiseren we publieksgerichte activiteiten in musea, galerieën en bibliotheken om de connectie tussen geschiedenis en digitale media te laten zien. We maken geschiedenis toegankelijk, iets wat toch vaak moeilijk is voor dat soort instituten, zeker onder het jonge publiek. Maar inmiddels vindt niet alleen de jeugd games leuk. In het Rijksmuseum van Oudheden was er op een dag een oude vrouw van, ik gok, 80 jaar die niet meer zo goed ter been was. Ze kwam s' ochtends binnen en ik denk dat ze wel de hele dag naar een groot scherm heeft staan kijken, waar dat moment live te zien was hoe de poorten van Nineveh in Minecraft werden nagebouwd.'
Betrokken vader, voormalig hockey'er, beginnend boogschutter
'Ik heb een dochter van tweeëneenhalf jaar oud; ik haal veel energie uit het ouderschap. In de avonden en weekenden maak ik tijd voor haar vrij. Verder was ik fanatiek hockeyer, maar gaat dat nu helaas niet meer zo goed vanwege rugproblemen. Kortgeleden ben ik begonnen met boogschieten bij een vereniging in Oegstgeest. Dat kun je ook zien als iets historisch, maar ook als iets puur technologisch. Het is niet heel erg fysiek; je komt niet uitgeput terug, maar het is een mooie manier om heel bedachtzaam met je lichaam om te gaan. Dat is natuurlijk niet iets wat je veel doet als je op kantoor zit. En voor de rest: lekker leven. Ik heb een hond die ik graag uitlaat op het strand, dat soort dingen. Er gebeurt nog genoeg buiten de virtuele wereld om!'
In de serie Humans of Humanities, verschijnt iedere twee weken een portret van een van onze wetenschappers, medewerkers of studenten. Wie zijn zij en wat doen ze? Meer portretten en informatie vind je op deze pagina.
Lieselotte van de Ven
Mail de redactie