Lennart Kruijer terug bij Archeologie: ‘Fijn om terug te zijn!’
Na drie jaar afwezigheid is Lennart Kruijer terug bij de Faculteit der Archeologie. Hij deed eerder zijn PhD binnen het VICI-project Innovating Objects en keert nu terug met een postdoc binnen het Anchoring Innovation programma.
Istanbul en Exeter
‘Ik ben drie jaar weggeweest. Eerst een jaar in Istanbul met een ANAMED Fellowship (Koç Universiteit), waar ik mijn monografie heb afgeschreven. Daarna kreeg ik een vaste baan in Exeter als universitair docent, waar ik met veel plezier heb gewerkt. Maar ik wilde om familieredenen al vrij snel terug naar Nederland.’
De sollicitatieprocedure voor zijn huidige postdoc was spannend, vertelt hij: ‘Via de officiële weg natuurlijk, met interview en presentatie – onder andere met professor Ineke Sluiter, de projectleider. Uiteindelijk is het gelukt. Het is ontzettend fijn om weer terug te kunnen zijn.’
Andere onderzoeker
Lennart merkt dat hij als onderzoeker gegroeid is. ‘Ik ben geloof ik wel een andere onderzoeker dan toen ik hier drie jaar geleden wegging. Mijn tijd in Istanbul en Exeter heeft mijn blik verbreed, vooral in hoe tekstuele en materiële benaderingen samenkomen.’
Woningdecoratie
Zijn nieuwe onderzoek richt zich op de inbedding en impact van innovaties in vloer- en architectuurdecoratie in Commagene (zuidoost Turkije), met een lange-termijn focus op drie archeologische sites in Commagene, van 300 voor Christus tot 200 na Christus. ‘We kijken bijvoorbeeld naar de introductie van tessera-mozaïeken in de tweede eeuw voor Christus: hoe werd zo’n nieuwe techniek succesvol verankerd in reeds bestaande, vertrouwde praktijken, en welke bedoelde én onbedoelde consequenties kwamen eruit voort? Dat sluit enerzijds aan bij het idee van Anchoring Innovation, maar ik probeer ook een extra stap te zetten door te onderzoeken welke actieve rol objecten spelen in dergelijke verankeringsstrategieën.’
Dat dit relevant is zie je in alle tijden, ook in de moderne wereld. ‘Innovaties moeten lokaal betekenis krijgen om succesvol te zijn. Dat is misschien enigszins hoopvol voor mensen die zich nu overweldigd voelen door de geglobaliseerde wereld waarin nieuwe technieken in razendsnel tempo aan je worden opgedrongen. Ook in de oudheid was er handelingsperspectief en wisten mensen zich zulke innovaties ‘eigen’ te maken. Tegelijkertijd zien we ook dan al dat innovaties veeleisend kunnen zijn en met mensen op de loop kunnen gaan, als een soort ‘paard van Troje’. Zo was de productie van mozaïekvloeren afhankelijk van een trans-lokaal netwerk van onder meer steengroeves en gespecialiseerde, reizende workshops; dergelijke afhankelijkheid maakt natuurlijk ook kwetsbaar.’