Jiyan Ilbrink: ‘Door te tuinieren breng ik mijn onderzoek in de praktijk’
Humans of Humanities beeld: Astrid Pots
Als universitair docent Jiyan Ilbrink niet aan het werk is voor de universiteit, is ze in haar moestuin te vinden. Op het lapje grond bij haar om de hoek kweekt ze de lekkerste tomaten, courgettes en aardappelen.
Waar kunnen we je van kennen binnen de faculteit?
‘Als lid van het Institute for Area Studies, ben ik gespecialiseerd in de intellectuele geschiedenis van de Chinese middeleeuwen, waarbij ik me focus op politiek filosofie, geestelijke gezondheidszorg en, sinds kort, conceptuele uitsluiting. Een tweedelige boekenserie daarover is in de maak. Daarnaast geef ik op drie plekken college: bij het LIAS, het Leiden University College en International Studies. Ik zit ook nog in de adviesraad en de toelatingscommissie van MA Asian Studies.’
Je hebt economie gestudeerd, maar bent nu gespecialiseerd in Chinese geschiedenis. Hoe zit dat?
‘Als je zoals ik, als vrouw, opgroeit op het platteland van China, heb je niet altijd het voorrecht om je eigen interesses te ontwikkelen of te volgen. Mede daarom heb ik eerst een PhD in Chinese economie gedaan. Gaandeweg ontdekte ik dat ik het hedendaagse China alleen kon begrijpen als ik mijn begrip van het verleden vergrootte. Vooral de middeleeuwen trokken mijn aandacht, in het bijzonder de Song-dynastie. De onderzoeksvragen die ik had, konden het beste buiten China worden onderzocht. Ik ben dus opnieuw begonnen, waardoor ik bijna twintig jaar bezig ben geweest met mijn promotietraject. Dat is niet het leukste wat je jezelf aan kan doen, maar wat heb ik geleerd is handig voor wat ik nu doe.’
Hoe ben je in Leiden terechtgekomen?
‘Ik kon hier dat tweede proefschrift schrijven. Voorheen had ik in grote steden in Amerika en Azië gewoond en aanvankelijk was het mijn bedoeling om na een paar jaar weer terug naar Amerika te gaan, maar ik voelde me meteen thuis in Leiden. Dat kwam vooral door de bloemen. Ik heb altijd erg van bloemen gehouden en hier kon ik op de fiets naar de bollenvelden. Soms nam ik mijn boeken mee om daar te werken. Toen ik klaar was met mijn proefschrift realiseerde ik me dat ik zo’n fijn leven had opgebouwd dat ik liever wilde blijven.’
Waarom ben je een moestuin begonnen?
‘Ik kocht heel vaak bloemen op het station, maar ik bleek een massamoordenaar: alles ging heel snel dood. Gelukkig ontdekte ik toen een serie unkillable planten. Dat zijn ongeveer acht verschillende kamerplanten die je onmogelijk kunt laten doodgaan, hoe beginnend je ook bent. Dat gaf me vertrouwen in tuinieren, waardoor ik twee jaar geleden op het balkon radijsjes, tomaten en aardappelen ben gaan zaaien. Toen ik verhuisde en een groter balkon kreeg, stonden daar al snel twintig tot dertig tomatenplanten die ik had opgekweekt uit zaadjes van mijn favoriete supermarkttomaten. Ik had bovendien gezien dat er een moestuin naast het appartementencomplex lag. Na drie maanden op de wachtlijst kwam er in juni een tuintje van twintig vierkante meter vrij. Hoewel het al wat laat in het seizoen was, is het toch gelukt om zoveel tomaten, aardappelen, bonen, courgettes en sla te kweken dat we die niet meer hebben hoeven kopen.’
Wat maakt moestuinieren zo fijn?
‘Mijn onderzoek gaat eigenlijk altijd over trouw zijn aan jezelf en in harmonie met de natuur leven. Door te tuinieren breng ik dat in de praktijk. Ik ben een luie tuinder die de weersvoorspelling goed in de gaten houdt: als het gaat regenen, ga ik de planten geen water geven.’
Wat is de beste tip die je ooit hebt gekregen?
‘Mijn partner heeft me ooit een ‘levenslange voorraad tuinieren’ gegeven voor mijn verjaardag. Tot dat moment was ik alleen maar aan het werk, maar dat was eigenlijk helemaal niet productief. Omdat mijn partner wel veel hobby’s heeft, vond hij dat ik er ook een moest proberen. Dat heeft dus heel goed uitgepakt! Ook als je een zware dag had, is het heerlijk om iets te doen wat je echt leuk vindt, zonder enige druk.’
Wat is je favoriete plek in Den Haag?
‘Het is niet echt in Den Haag, maar ik houd heel erg van Lisse. Hoe moeilijk de situatie ook was, met hun geur en heldere kleuren hebben de bloemenvelden rond de Keukenhof me altijd opgevrolijkt.’