Werken in coronatijd: Met kind en keiharde muziek in de coronacoaster
Hoe is het met u? In deze unieke, gekke coronatijd maken we een serie waarin we aan collega's vragen hoe het met ze gaat. Zoals aan Rosalinde Spitters, vaardigheidsdocent bij de Faculteit der Sociale Wetenschappen.
'Het afgelopen jaar was voor mij een behoorlijke coronacoaster. De eerste weken waren enorm intensief. We woonden met z’n drietjes op 57 vierkante meter en alles gebeurde in onze knusse woonkamer. Gelukkig was het heel mooi weer waardoor Kiyan uren per dag met één van ons buiten doorbracht, bijvoorbeeld in de speeltuin, op de kinderboerderij of op het strand. De ander kon dan wat werk verzetten. Maar de krappe leefruimte was natuurlijk niet ideaal.'
'Dus besloten we te verhuizen. Dat kwam overigens niet alleen door corona, maar ook omdat we nogal … dynamische wijkgenoten hadden. De ene keer hoor je keiharde muziek van dronken wijkgenoten, de andere keer een buurman die tot laat op de avond gaat klussen, en dan stond ook nog regelmatig de politie op de stoep. In augustus vonden we ons huidige huis, een stuk ruimer dan het eerste. De tweede lockdown is voor ons dus heel anders. We hebben geaccepteerd dat het werk vanuit huis voor de lange termijn is, we hebben een fijne kantoorruimte gecreëerd en we hebben een ritme gevonden met een goede balans tussen werkend leven en gezin.'
Rosalinde Spitters
- Vaardigheidsdocent bij de Faculteit der Sociale Wetenschappen.
- Woont in Den Haag met haar man Rama (werkzaam bij de UBL) en zoontje Kiyan (1,5 jaar oud).
- Werkt volledig vanuit huis, meestal op de studeerkamer op de tweede verdieping.
- Onmisbaar: “mijn twee mannen”.
- Grootste gemis: de informele interacties met collega’s en studenten.
'Kiyan helpt ons de crisis door. Hij geeft mijn leven zoveel vrolijkheid en avontuur. Praktisch gezien is hij een goede reden om op tijd op te staan. Hij moet gezond eten en wij dus ook. Hij kan enorm hard rennen en heel goed klimmen, dus we komen genoeg buiten. Kiyan kan zo genieten van zulke kleine dingetjes: een rozijntje van gister dat hij vindt op zijn stoel, de sneeuwvlokstickers op het raam, een bus die we zien als we samen op de fiets zitten… Zo helpt hij mij om van iedere dag iets te maken.'
'We leven in een abnormale, onzekere en onbekende situatie en dat blijft een uitdaging in veel verschillende opzichten. Ik denk dat het belangrijk is om, binnen alle beperkingen en met de onduidelijkheid over wat komen gaat, zoveel mogelijk normaliteit te creëren. Gezonde leefgewoontes, structuur in je dag en kwalitatieve sociale interacties geven houvast en maken het voor mij persoonlijk vol te houden. Het helpt mij om van mezelf te accepteren dat de situatie ondanks die houvast, toch wat met me blijft doen. Ik verwacht niet van mezelf dat ik me er gevoelsmatig altijd goed bij voel. Wel besteed ik actief tijd en aandacht aan dingen die mij energie geven en ik omring mij nog bewuster met mensen van wie ik houd. Binnen de beperkte mogelijkheden, natuurlijk.'
Fotografie: Lotte van Uittert