Onderzoeksproject
Managing the nuclear threshold: Non-nuclear allies in NATO decision-making
Wat zijn de beweegredenen van niet-nucleaire NAVO-bondgenoten om langeafstandsraketten aan te schaffen, en hoe past hun inzetstrategie binnen de politieke en operationele structuren van de NAVO?
- Looptijd
- 2025 - 2027
- Contact
- Linde Desmaele
- Financiering
-
Leiden University Fund
Nu de spanningen met Rusland aanhouden, schaffen steeds meer niet-nucleaire NAVO-bondgenoten conventionele langeafstandsprecisieraketten (LRSM) aan. Deze geavanceerde wapensystemen kunnen waardevolle militaire doelwitten binnen vijandelijk grondgebied uitschakelen – waaronder nucleaire strijdkrachten en bijbehorende infrastructuur.
Historisch gezien werden niet-nucleaire NAVO-staten vaak beschouwd als spelers met slechts een beperkte rol in scenario’s rond nucleair gebruik, omdat men aannam dat alleen nucleair bewapende staten geloofwaardig de nucleaire capaciteiten van een tegenstander konden bedreigen. Zelfs landen die Amerikaanse kernwapens huisvesten, hadden geen positieve controle over het gebruik daarvan; zulke beslissingen waren voorbehouden aan Washington.
De verspreiding van LRSM onder niet-nucleaire NAVO-leden begint dit dynamiek echter te veranderen. Deze landen verwerven nu wapens waarover zij zelf de beslissingsbevoegdheid hebben, waardoor hun rol in alliantiebeslissingen over nucleaire escalatie wordt versterkt.
Project beschrijving
Dit project onderzoekt waarom Nederland, Duitsland en Polen capaciteiten voor langeafstandsprecisieraketten (LRSM) nastreven, en hoe en wanneer zij van plan zijn deze in te zetten. De nadruk ligt daarbij in het bijzonder op de manier waarop deze systemen worden geïntegreerd in de politieke en operationele structuren van de NAVO. Op die manier wil het project bijdragen aan een beter begrip van hoe de verspreiding van LRSM naar niet-nucleaire bondgenoten de nucleaire strategie van de NAVO en de bredere escalatiedynamiek in Europa beïnvloedt.