Universiteit Leiden

nl en

Race Of The Classics: het Reesgevoel forever

De Race of the Classics is het grootste studentenzeilevenement van Europa. Dit jaar werd de race van 4 t/m 10 april gevaren, met achttien schepen. Daan Kok, tweedejaars Fiscaal recht voer mee in team Leiden op de Tecla, een logger uit 2015. En legt uit hoe het Reesgevoel ontstaat.

Maandag 4 april

In de vroege ochtend arriveren wij, team Universiteit Leiden, in de Rotterdamse haven voor de start van de Race of the Classics. Dat is een studentenzeilrace met klassieke schepen. Ons team vaart uit in de Tecla, een 38 m lange tweemaster uit 1915 van het type logger. Iets na 7:00 u komt onze goede vriend Albert Heijn al ons eten en drinken voor de reis afleveren. Alles inladen, nog een interview voor de radio doen, boot gereed maken en daar gaan we. Met achttien andere teams, allemaal op een prachtig, groot, klassiek zeilschip. Weg uit de haven van Rotterdam met de Erasmusbrug op de achtergrond.

Start van de Race of the Classics: de haven van Rotterdam

Ons enthousiasme groeit buitenproportioneel als de wedstrijdleiding besluit dat we een poging gaan doen om aan het einde van de dag de Engelse havenstad Ipswich te bereiken. We doen ons best. Maar helaas laat de wind ons in de steek. De oversteek van het Kanaal strandt. De prachtige zonsondergang op zee biedt de benodigde troost. We gaan voor anker, wachtend op wind. Die komt ’s nachts, maar de bestemming wordt een andere: geen Ipswich maar het Zeeuwse Vlissingen. We verdelen shifts over ons team zodat we kunnen blijven zeilen.

De eerste avond: zonsondergang op zee

Dinsdag 5 april

Bij prachtig zonnig weer varen we de haven van Vlissingen binnen. Het is tijd voor ontspanning. Nee, voor een feestje, vinden anderen. Een deel van de groep gaat dus Vlissingen verkennen, de achterblijvers halen op hun boot gigantische geluidsinstallaties tevoorschijn, zodat de heerlijke hitjes goed te horen zijn. De biertjes kunnen open! Iedereen is op alle boten welkom waardoor je heel gemakkelijk in contact komt met deelnemers van andere teams.

En dan moet het echte feest nog beginnen. Dat staat voor ’s avonds op het programma en heeft als thema: foute fitness. Het resulteert in fluoriserende zweetbandjes, strakke leggings en de mooiste haarbanden.

Teamfoto op zee

Woensdag 6 april

Engeland blijft definitief buiten bereik want de wedstrijdleiding stuurt de vloot richting Scheveningen. Het is maar goed dat we van te voren niet weten wat ons te wachten staat: een heuse storm, met vlagen van windkracht 7 en hoge golven. Op het land valt dat misschien wel mee, op zee is het een ware achtbaan. Daarnaast is het koud en regent het.  Slechts een klein deel van ons team is ertegen opgewassen. Menig teamlid voert de vissen – zeemanstaal voor over de reling kotsen - en duikt vervolgens zijn bedje in. Als we tegen 22.00 u eindelijk de haven van Scheveningen binnen varen, is iedereen volkomen gesloopt. Geen feestje vanavond.

Onze logger Tecla

Donderdag 7 april

Er komt slecht nieuws: de stroming is landinwaarts en de wind overwegend ook. Onmogelijk om de haven uit te komen. Vooral de fanatieke zeilers willen deze risico’s toch omarmen maar dat gaat niet door. Gelukkig schijnt de zon en ons team besluit lekker wat te gaan drinken op het strand. De gokkers brengen een bezoekje aan het Holland Casino. ’s Middags organiseert de wedstrijdleiding een alternatief programma: een zeskamp op het strand. Ons team wordt derde.

‘s Avonds een van de hoogtepunten van de week: het gala. Traditiegetrouw eten we eerst samen aan boord. Daarna gaat iedereen zich opmaken voor het tweede feest van de week. De mannen zijn in rok of smoking, de vrouwen gehuld in een keurig jurk(je). Het feest, in een van de clubs op het Scheveningse strand, is geweldig. En natuurlijk wordt het laat.

Klaar voor het gala...

 

Vrijdag 7 april

Iedereen krijgt de tijd om bij te komen van het gala. Maar dan moet er vervolgens wel fanatiek worden gezeild: om 13.00 u begint voor alle teams de 24 uurs-race. Alle schepen zeilen 24 uur aan een stuk door, binnen een aangegeven gebied. Daarbij moeten zoveel mogelijk mijlen worden gehaald. Wie buiten het gebied raakt, levert vijf procent van de gezeilde mijlen in.  Voor ’s nachts spreken we weer shifts af. De wind is heel redelijk en we varen in het etmaal bijna 85 mijl!

Tijdens de 24-uursrace

Zaterdag 8 april

Na het einde van de 24 uurs-race varen we nog een kleine race: drie rondjes om twee boeien. Doordat alle schepen dicht bij elkaar liggen, levert dit spectaculaire beelden op.  Het wordt een echte race waarbij sommige teams de controle over hun boot verliezen en de motor moeten opstarten. Flinke sancties voor deze schepen natuurlijk!

Langzaam begint door te dringen wat het 'Reesgevoel' is. Ons steeds hechtere team, de elementen in al hun facetten, de vriendschap, de saamhorigheid: een geweldige, indringende ervaring.

Nog een foto van ons geweldige team

De volgende bestemming is Beverwijk, Engeland hebben we al lang afgeschreven. We zitten inmiddels meer dan 30 uur op zee, dus iedereen is doodmoe. Maar dat heeft de organisatie er niet van weerhouden om toch weer een feestje op touw te zetten: op de kade staat een dj met een geluidsinstallatie en discolichten. Of we moe zijn of niet, er dient te worden gefeest! En dat gaat natuurlijk toch weer door tot vroeg in de morgen.

Zondag 9 april

We gaan de laatste dag van de Race of the Classics in. Alleen nog de tocht naar Amsterdam rest nog. Daar eten we nog een keer samen en is er uiteraard een afsluitend feest. Er is ook de prijsuitreiking. Tot onze vreugde, maar iets minder tot de vreugde van onze crew, zijn we tiende geworden. We beleven deze dag met een dubbel gevoel: enerzijds voelen heimwee naar wat nog niet eens helemaal voorbij is, anderzijds beginnen we al met nagenieten. Ons team is tijdens de week onwijs hecht geworden. Er zijn enorm veel vriendschappen gesloten en ongelooflijk veel geweldige herinneringen ontstaan, die we nooit meer zullen vergeten. We voelen het tot in onze poriën: het Reesgevoel.

En nog een laatste keer: onze logger Tecla

It’s the end

En dan is het toch echt tijd om onze spullen bijeen te rapen en de trein terug te nemen naar Leiden. Daar moet de volgende dag gewoon weer worden gestudeerd. Maar het Reesgevoel gaat mee, het blijft voor altijd.

Deze website maakt gebruik van cookies.  Meer informatie.