Alumna Amber Brantsen: ‘Gun het jezelf om fouten te maken’
Stralend zwanger van haar eerste kind en met een voor haar leeftijd indrukwekkend cv lijkt het leven van nieuwslezeres Amber Brantsen (31) haast een sprookje. ‘Maar dat beeld ging me steeds meer tegenstaan’, zegt de Leidse alumna Bestuurskunde. Daarom schreef ze haar indrukwekkende en persoonlijke relaas op in haar boek 'Uit Beeld'. Want wat maar weinig mensen weten, is dat Amber lange tijd vocht tegen een ernstige eetstoornis.
Jouw boek laat een heel andere Amber zien dan de Amber die het grote publiek tot nu toe kende. Vond je het niet spannend om dat verhaal te brengen?
‘Zeker. Ik heb lang gedacht: het is zo lang geleden, het is niet meer relevant. Maar ik dacht ook: als ik er niet over begin, dan houd ik het taboe van een eetstoornis in stand. En dat vond ik kwalijk. Uiteindelijk besefte ik dat het al winst zou zijn als ik het gesprek zou openen, al was het maar bij één lezer.’
'Als ik er niet over begin, houd ik het taboe van een eetstoornis in stand.'
Kun je kort iets vertellen over die voorgeschiedenis?
‘Toen ik in Leiden aan mijn studie Bestuurskunde begon, had ik net een aantal zeer zwarte jaren achter de rug. Mijn eerste studie, Media en Cultuur in Amsterdam, was niet geworden wat ik ervan hoopte. De studie, het op mezelf wonen, mijn studiegenoten... niets was wat ik er vooraf van verwachtte en al snel gleed ik af. Ik was eenzaam en voelde me mislukt. De grootste fout? Dat ik geen hulp vroeg. Zo ontstond mijn eetstoornis, waarvoor ik zelfs opgenomen ben geweest. Maar ook daar kregen ze me niet op de goede weg terug. Op het dieptepunt van mijn ziekte kon ik niet meer helder nadenken. Het enige dat ik wist, was dat ik weer ‘normaal’ wilde zijn. Ik heb altijd genoten van leren en studeren, maar ik had er de energie niet meer voor.’
Wanneer kwam de ommekeer?
‘De doorbraak kwam toen ik zelf het heft in handen nam, met hulp van een therapeut. Tegen de wens van mijn dierbaren in, ging ik op mezelf wonen en schreef me in voor Bestuurskunde in Leiden. Wat ik hoopte gebeurde: ik genoot volop van de studie, die is echt mijn redding geweest. De tussenpozen tussen terugslagen werden langer en de weg naar een volgende stap werd geplaveid, mijn vrijwillige bijbaan bij Unity, de lokale omroep van Leiden. Daarna ging het snel. Ik werd gespot door Radio West, waar ik freelance nieuwslezeres werd, en ging vervolgens stagelopen bij de NOS. Ik draaide zo’n vier maanden mee op de redactie planning binnenland. Ondertussen probeerde ik zoveel mogelijk van het werk in ‘Hilversum’ mee te krijgen. Ik zoog alles wat er om me heen gebeurde op en liep op zoveel mogelijk plekken mee. Dat betaalde zich uit. Aan het einde van mijn stage werd ik gevraagd om te komen freelancen voor de NOS.
Je bent iemand die recht op haar doel afgaat...
‘Haha, inderdaad. Natuurlijk heb ik geluk gehad, maar ik ben ook ambitieus en laat dat graag merken. Eén van mijn belangrijkste stokpaardjes is: spreek altijd je ambities uit. Ik riep al jaren ‘Ik wil naar Hilversum’. Dan rolde iedereen met zijn ogen, maar kijk eens waar ik nu sta. Dat heb ik mede aan mijn eigen inzet te danken. Geen klusje was me te ondankbaar. Ik deed opdrachten voor geen of weinig geld als ik ze interessant vond. Ik stond midden in de nacht op, of combineerde drie vrijwilligersbaantjes. Maar vooral liet ik weten wat ik wilde. Al tijdens mijn stage bij de NOS vroeg ik of ik een dag mee mocht met de verslaggeving, en of ik mocht meekijken bij het Journaal. En toen ik eenmaal bij de radio zat, ging ik met de hoofdredactie praten: ‘Zou televisie iets voor me zijn? Zien jullie dat voor je?’
Dat is gebleken. Inmiddels presenteer je het NOS Journaal op tv. Wat vind je leuk aan deze baan?
‘Als presentator van het NOS Journaal heb ik de schone taak om het harde werk van mijn collega's te presenteren. Ik ben me heel erg bewust van die eervolle opdracht. Mijn presentatie kan ervoor zorgen dat een op het oog wat droog onderwerp toch interessant wordt voor de kijker. Maar het werkt ook andersom. Als ik drie keer struikel over een zin, leidt dat enorm af. Dat brengt een zekere druk met zich mee, maar geeft me ook focus.’
Wie: Amber Brantsen (31)
Studie: Bestuurskunde (2009-2014)
Leukste plek in Leiden? ‘De Koornbrug. Daar stond ik als nieuwslezer van Unity FM tijdens de Leiden Marathon van 2013. Ik was toen te horen op zowel Unity als Radio West, waar ik updates gaf over de wedstrijd. Die uitzending zorgde ervoor dat ik bij West op de koffie mocht komen en niet veel later trad ik daar aan als freelance radionieuwslezer.’
Persoonlijke situatie? 'Samenwonend, zwanger van mijn eerste kind.’
Zijn er ook dingen die je lastig vindt?
‘Nieuws is vaak ook heftig. Het gaat geregeld over hongersnoden, oorlogen, aanslagen en crises. Op de redactie zijn we vooral bezig teksten, graphics en beelden. Welke tools hebben we nodig om het nieuws zo duidelijk mogelijk te vertellen? Maar op weg terug naar huis kan het soms ineens bij me binnenkomen wat ik die dag allemaal heb gezien en gehoord. Dat moet ook. Als het nieuws je niets meer doet, moet je ander werk gaan zoeken, denk ik.’
Heb je een toekomstdroom?
‘Ik krijg vaak de vraag of de volgende stap een talkshow zal zijn, maar in alle eerlijkheid: ik heb geen idee. Mijn motto is dat je overal open voor moet staan Ga altijd praten als iemand je een kop koffie aanbiedt, dat is nooit verloren tijd. Dat gezegd hebbende, zit ik prima op m'n plek bij de NOS. Ik krijg veel kansen en er zijn in zo'n grote journalistieke organisatie nog legio mogelijkheden voor mij om te ontdekken. Bovendien heb ik tot nu toe in mijn carrière vrij veel stappen gemaakt in korte tijd. Nu ik ruim drie jaar het NOS Journaal presenteer, begin ik het ook te waarderen om wat langer op een plek te zitten. Je maakt het je eigen en groeit in die rol. En ik leer elke dag nog weer bij.’
'Als het nieuws je niets meer doet, moet je ander werk gaan zoeken.'
Denk je nog weleens aan de Amber van toen?
‘Jawel, maar ik durf te zeggen dat er een andere Amber voor je zit. Een Amber die door schade en schande wijs is geworden en veel milder voor zichzelf is. Tegen iedereen zou ik willen zeggen: Gun het jezelf om fouten te maken. Dat is ook een belangrijke les uit mijn boek. Het hoeft niet allemaal perfect te zijn. Ik krijg veel reacties van mensen die zich door die boodschap aangesproken voelen. Zeker waar ik schrijf over eenzaamheid en het zoeken naar je plek is er veel herkenning. Ik merk dat het veel mensen gebeurt bij een grote overgang, zoals de overgang van de middelbare school naar je studententijd, of juist bij je eerste baan. Het is heel logisch dat je in het begin onzeker bent en je afvraagt wat je eigenlijk wilt, of wat je gelukkig maakt. En dat er dingen zijn die tegenvallen. Maar op zeker moment moet je daar wel stappen in maken, en als dat niet gebeurt: hulp zoeken. Precies wat ik niet gedaan heb, dus.’
Welke plek neemt Leiden nog in jouw leven in?
‘Dat ik hier mijn studie afrondde en mijn naam mocht bijschrijven in het zweetkamertje voelt als een overwinning. Leiden zit daardoor in mijn hart. Ik beschouw het als de plek waar ik beter werd, waar de nieuwe Amber zich kon ontwikkelen. Ik kom hier nog altijd graag – mijn schoonouders wonen hier. Het is vertrouwd, gezellig, kleinschalig. Leiden leerde me weer in mijzelf te vertrouwen en om open te staan voor de dingen die op mijn pad kwamen. Die les geef ik graag aan anderen mee: Alles is een leermoment. Geniet van dat proces, ook als de weg soms hobbelig is.’
Tekst: Nienke Ledegang
Bannerfoto: Jeanette Huisman