Van alle financiële markten thuis
Als correspondent in Londen versloeg Jan Maarten Slagter de oververhitte financiële wereld. Tijdens de crisisjaren werd hij voorman van gedupeerde beleggers. Hij schreef er een boek over en nu is hij ceo van een internationale belastingorganisatie. Waarom gooit deze rechtenalumnus af en toe het roer flink om?
Vanwaar de keuze voor rechten?
‘Op de middelbare school wilde ik journalist worden en ik dacht meer aan een studie als geschiedenis. Tijdens een snuffelstage op de Haagse redactie van NRC Handelsblad, die ik had gewonnen na een opstelwedstrijd, adviseerde een journalist mij rechten te studeren omdat je met die studie zoveel kanten op kan. Eenmaal in Leiden deed ik vooral ook veel naast mijn studie, het studentenleven lokte enorm. Zo werd ik onder ander voorzitter van Quintus. Een geweldige tijd waar ik heel veel van leerde zoals het aansturen van mensen. Maar in het laatste jaar van mijn studie kreeg ik echt de smaak te pakken en heb ik hard gewerkt. Ik leerde pleitnota’s te schrijven en realiseerde me dat ik het vak nog niet kwijt wilde. Daarom werd ik na mijn afstuderen advocaat bij Loeff Claeys Verbeke.’
Hoe beviel de advocatuur?
‘Al direct leerde ik dat hier veel hogere eisen gelden dan ik als student gewend was. Mijn eerste memo kreeg ik terug van mijn baas. Het moest echt een laag dieper en altijd een tien zijn, maar het was spannend werk. Zo kon ik voor het kantoor een tijd in New York wonen en ik specialiseerde mij in ontslagrecht. In mijn achterhoofd koesterde ik nog wel de droom om journalist te worden. Bovendien groeide het besef dat ik deze manier van werken – vrijwel dagelijks na het eten nog even naar kantoor gaan en op zondagmiddag al weer beginnen – niet veertig jaar lang wilde doen. Toen kwam opeens een vacature van het Financieele Dagblad voorbij waarin ze mensen uit de financiële wereld vroegen en journalistieke ervaring niet noodzakelijk was. Dat was het moment om over te stappen.'
Was het een groot verschil?
‘Ja, als advocaat was ik een expert op mijn vakgebied en als journalist weet je ’s ochtends vaak nog vrijwel niets van het onderwerp waarover je gaat schrijven. Daar was ik in het begin wel eens onzeker over, maar toch voelde ik me er vanaf de eerste dag thuis. Die baan werd helemaal opwindend toen ik in 2004 correspondent werd voor het FD in Londen. Ik werkte daar in mijn kantoortje thuis en ging naar de City om verhalen te maken over de internationale financiële wereld. Of ik bezocht bijvoorbeeld de persconferenties van premier Blair. Het was een hectische tijd met grote overnames zoals die van ABN AMRO door drie banken. Maar het correspondentschap heeft ook een nadeel: als journalist sta je altijd aan de zijlijn en ik wilde graag er middenin staan, zelf invloed uitoefenen. Daarom werd ik in 2007 directeur van de Vereniging van Effectenbezitters, de VEB, in Den Haag. In deze baan kwam mijn kennis van de financiële wereld, juridische expertise en media-ervaring allemaal bij elkaar. Het was precies het moment dat de crisis uitbrak en de grote banken stonden te schudden.’
Hoe raakte dat je werk?
‘Als Vereniging van Effectenbezitters vertegenwoordigden we de particuliere beleggers die veel geld verloren en dat ging natuurlijk gepaard met de nodige emoties. We zijn rechtszaken begonnen om collectieve schadevergoedingen af te dwingen en slaagden daar deels in. Zo heeft de opvolger van Fortis, Ageas, onze beleggers deels moeten terugbetalen. Over die turbulente periode heb ik een boek geschreven, Crisislogboek dat net is uitgekomen. Het boek is mede gebaseerd op columns die ik toen schreef. Voor een deel zijn het ooggetuigenverslagen van wat er gebeurde. Als directeur van de VEB kwam ik op veel plaatsen waar de spanningen hoog opliepen, zoals aandeelhoudersvergaderingen van Fortis met duizenden boze Belgen. Daarnaast reflecteer ik in het boek vanuit het heden op die crisis. Het is goed om er nu met afstand naar te kijken. De ontwikkelingen gingen toen zo snel.’
Je carrièrewendingen zijn ook snel, want na de VEB koos je weer een andere weg.
‘Ik gooi inderdaad af en toe het roer flink om, dat geeft me nieuwe energie. Maar ik ervaar die wendingen niet als een totaal ander pad kiezen, ik bouw juist voort op wat ik al heb gedaan. In 2013 kwam ik een Quintus-jaargenoot tegen, Patrick Bernhart, die polste of ik met hem een boek wilde schrijven over KPN, naar aanleiding van de overnamestrijd met América Móvil. Het schrijven van De Koude Kermis van KPN (Prometheus 2016) kon ik niet combineren met het directeurschap van de VEB en daarom werkte ik daarnaast parttime als programmanager bij Nyenrode University.'
‘Nu heb ik opnieuw een baan waar alles samenkomt. Sinds 2017 ben ik CEO bij het International Bureau of Fiscal Documentation dat een hoofdkantoor in Amsterdam heeft. Ook hier heb ik veel aan al die andere ervaringen. Overigens is misschien mijn meest waardevolle Leidse ervaring wel het voorzitterschap van Quintus. Toen leerde ik voor het eerst leidinggeven, voor een grote groep staan, mensen toespreken en organiseren. Ook in persoonlijk opzicht heb ik er nog veel aan. De andere bestuursleden uit die tijd en mijn dispuutsgenoten zijn vrienden voor het leven.’
Tekst: Linda van Putten
Mail de redactie
Wie: Jan Maarten Slagter (1969)
Studie: Rechten
Favoriete plek in Leiden: hoek Korte Mare – Oude Singel